09. I ain’t goin’ to push, won’t push you baby. So come on...

Soundtrack

- Gibsy, śpisz? – mruczę zaspana i rozchylam powieki.

I w tym momencie dostrzegam, że przecież leżę w moim łóżku z Mattem! W popłochu zaczęłam przyglądać się jego twarzy, ale na szczęście nie słyszał.  Spał w najlepsze.

O mój Boże!

 Omal nie popełniłam największego błędu świata!

Jak dobrze, że Matthiew tak twardo śpi!

To wszystko przez ten sen! Co to za idiotyzm, spać w łóżku ze swoim facetem i śnić o spaniu z przyjacielem! Moja wyobraźnia płata mi niezłe psikusy. Już wolę żeby serwowała mi jakieś flashbacki.

Niby nic takiego mi się nie śniło, zwykłe spanie w jednym łóżku, ale… jednak była w tym jakaś taka czułość, która sprawiała, że było to jakieś takie mało… przyjacielskie.

Przecież Kieran jest jak dla mnie jak brat! Traktuję go na równi z Nolee!

- Dlaczego mi się tak przyglądasz? – mruknął Matt, powoli otwierając oczy.

- Eee.. tak sobie na ciebie patrzałam... 

- To ponoć romantyczne, kiedy się przyglądasz drugiej osobie jak śpi. -  Matthiew uśmiechnął się i przyciągnął mnie do siebie.

Chciałam się do niego przytulić, ale kiedy się przysunęłam, Matt uderzył mnie w gips.

- AŁA!- krzyknęłam odruchowo.

- O Boże, Aideen, przepraszam cię najmocniej, nie chciałem! – narzeczony zerwał się z miejsca i zaczął  machać bezradnie rękami.

- Nie, okej, okej. – uspokajałam go. – Nic się nie stało. – no dobra, skłamałam mu, trochę mnie zabolało. – Matt, sama o tym zapomniałam. Już ok.

Usiedliśmy na łóżku.

No cóż, jeśli Matt próbował zbudować jakąkolwiek atmosferę, to z momentem kopnięcia, poszła się bujać. 

Przez chwilę siedzieliśmy patrząc przed siebie. Nie wiedzieliśmy czym mielibyśmy się teraz zająć.

Mój chłopak posłał mi przepraszający uśmiech. Sięgnął po swój sweter, która sama nie wiem kiedy zdjął. Wciągnął go przez głowę:

- Będę się zbierał.

- Okej. – właściwie nie wiedziałam, czy mam to jakoś skomentować.

- A co do… - zaczął wstając z łóżka –  co do rozprawy to… Może pojadę z tobą jutro do sądu, co? Chyba, że…

- Bądź tu o czternastej.

- To do zobaczenia. – podszedł i cmoknął mnie w policzek na pożegnanie.

Uśmiechnęłam się do drzwi, które się za nim zamknęły.

Moment…

Kto mu powiedział o rozprawie?!

***

Nigdy w życiu moje nogi nie trzęsły się tak bardzo. Jadąc z Mattem do sądu, czułam, że wpadam w stan jakiejś paniki.  Mimo że powtarzał mi („I mówię ci to jako przyszły prawnik, Aideen!” –Matt), że zaświadczenie od neurologa właściwie zwalnia mnie z wszelkich wyjaśnień, to jednak. Heloł. To jest sąd.
Kto byłby spokojny i opanowany w takim momencie?!

Sama rozprawa minęła mi jak z bicza strzelił. Właściwie nie wiem, kiedy się skończyła. Hop siup, zaświadczenie i bum. To tyle. Dostałam tylko jakiś tam mandat i tyle. No może nie jakiś, w końcu muszę go zapłacić, ale bałam się, że kara będzie wyższa.

Wyszłam z sali w towarzystwie Matta. Ku mojemu zaskoczeniu, na ławce w holu siedzieli, jak gdyby nigdy nic, Gibsy, Billy i Moff. Na mój widok poderwali się ze swoich miejsc.

- A co wy tu robicie?

Zadałam to pytanie jednocześnie z Mattem. Tyle że w mojej wersji mogło równie dobrze brzmieć „A co wy robicie, kochani?”, a w wersji Matta: „co wy tu kurwa robicie?”.

- Jak to co robimy? – rozłożył ręce Billy – Czekamy na wynik twojej rozprawy!

Jacy oni są kochani! Moją reakcją nie mogło być nic innego niż ciepły uśmiech.  Krótko streściłam im przebieg rozprawy oraz jej wynik. Twarze moich przyjaciół przyozdobiła radość.

- Ufff! To zajebiste nowiny! – sapnął Moff.

- A jeśli nie masz na razie kaski na mandat, to nic się nie martw. My z chłopakami się złożymy. – zaproponował Kieran – A oddasz nam, jak już wrócisz do pracy.

Na te słowa oburzył się Matt:

- Absolutnie n…

Ale ja nie zważałam na to co mówi i weszłam mu w słowo:

- DZIĘKI CHŁOPAKI! Wielkie dzięki!... Ale… - zmarszczyłam brwi – Dobra, to będzie głupie pytanie, ale gdzie ja właściwie pracuję?

- Dlaczego zaraz głupie? – pokręcił głową Moff – Przecież wiemy, że masz dziurki w mózgu.– mimo przykrej prawdy zawartej w tym stwierdzeniu, nie mogłam inaczej na to zareagować, jak tylko wybuchnąć śmiechem.

- Pracujemy w sklepie odzieżowym. – uśmiechnął się Gibsy.

- Razem? – dopytywałam.

- Tak. A Moff to też czasami tam pracuje, ale on tylko dorywczo.

- Tiaa.. ale ja to już chyba nie pracuję, bo przecież nie zaniosłam żadnego zwolnienia, ani nic, nie miałam do tego głowy zupełnie…

- Spokojnie, Ax, nic się nie martw. Załatwiłem to. – uspokajał mnie Kieran – O wszystkim poinformowałem szefa. Sprawdziłem też, że gips na nodze z reguły ma się od 4-6 tygodni, więc sprowadzili tam jakąś laskę na zastępstwo, ale to jakaś kompletna fajtłapa, więc twoja posada jest raczej niezagrożona.

- Dzięki Gibsy! – rzuciłam się mu na szyję, co wywołało skwaszoną minę stojącego obok Matta.

- No to co? Piweczko? – wtrącił Moff.

- Chętnie! – odpowiedziałam bez namysłu.

- Aideen, kochanie, mieliśmy iść na obiad i do kina… - przypomniał mi Matthiew pretensjonalnym tonem.

- Ojej, rzeczywiście. – klepnęłam się w czoło, poczym zaczęłam je masować, bo sama sobie sprawiłam ból – Przepraszam was, chłopaki, obiecałam to Mattowi, bo nie widziałam, że przyjdziecie. Może innym razem…

 - Nie no, jasne, jasne, to my tu wyskoczyliśmy nieplanowani… - mruknął smutno Billy.

- Nie wierzę, że wolisz iść na obiad z tym nudziarzem, niż z nami na piwko. – obruszył się Moff, za co od razu dostał z bara od Gibsy’ego.

Pożegnałam się z chłopakami, a Matt chwycił mnie pod ramię, jakbym była jego własnością i właściwie wyprowadził mnie z budynku sądu siłą. Spoko, rozumiem, że to był taki pokaz siły, ale cholera, ja nie jestem przedmiotem! Naprawdę chciałam spędzać czas z Mattem, ale nie chciałam rezygnować ze spotkania z chłopakami, więc gdy tylko znalazłam się w samochodzie, od razu wyciągnęłam telefon i napisałam do Kierana:

„Nie chciałam tego proponować w obecności Matta, bo zdechłby ze złości – Co powiecie na twój ogródek, jutro  o 8pm? xoxo Ax”

„Heh. Konspiracja w stylu <<starej Ax>>. Mówimy bardzo głośne TAK! xoxo”

***

Matt zabrał mnie do naprawdę ładnej restauracji. Podobała mi się. Skórzane wygodne fotele, do tego stoły z ciemnego drewna. Kelner latał przy nas tak, jakby od tego zależało jego życie. Zamówiliśmy makaron o jakiejś „fifarafa” nazwie. Muszę przyznać – naprawdę udał się Mattowi ten lunch. Początkowo atmosfera nie była zbyt cudowna, bo próbowałam podpytać Matthiew kto poinformował go o rozprawie, ale on był przekonany, że to ja mu o niej wspomniałam, więc nie drążyłam tematu.

Kiedy szliśmy objęci przez parking, przypomniała mi się jedna rzecz, którą chciałam zrobić.

- O kurczę, Matt, musimy wrócić!

- Ale moje auto stoi tu blisko. Zapomniałaś czegoś z restauracji? Mam tam iść?  – spojrzał na mnie pytająco.

- Nie. Eee… To znaczy… Chciałam kupić papierosy. – westchnęłam.

- Papierosy? Kochanie, to niezdrowe. – Matthiew przybrał terapeutyczny ton.

- Ale… ale…

W tym momencie przypomniał mi się mój niedawny sen, w którym o coś prosiłam Matta. Postanowiłam wypróbować zastosowaną tam technikę. Podeszłam bliżej do chłopaka i złapałam go za szyję obiema dłońmi. Spojrzałam mu w oczy, robiąc słodką minę i poprosiłam:

- Ale Matt, proszę cię bardzo, bardzo, bardzo.

- Aideen… - pokręcił głową niepewnie.

- Mattie, proszę cię, noo, obiecuję, nie będę dużo palić. Może nawet rzucę! – widziałam jak jego wyraz twarzy zmienia się z każdym moim słowem –  Ale teraz w tym stresującym czasie naprawdę jest mi to potrzebne. Tyle nowych, ale przecież starych informacji. Informacji o mnie! Czasami się w tym wszystkim gubię… Muszę mieć coś, co mnie odpręży.

- Ale… Aideen… Ech, no dobrze. Masz tu klucze do samochodu, wsiądź i poczekaj, polecę po te papierosy.

- Dziękuję. – cmoknęłam go – Matt jesteś najwspanialszym chłopakiem na świecie!

Mój narzeczony odwrócił się i pobiegł do pobliskiego sklepiku. A ja, wsiadając do auta, myślałam: „Kurczę, to zadziałało! Zadziałało! Mogę go skłonić do wszystkiego!”

***

 Następnym punktem naszej wycieczki było kino. Usiedliśmy w kącie sali, zaopatrzeni w paczki popcornu i colę. Matt był podekscytowanym tym filmem, od razu zauważyłam, że bardzo chciał go obejrzeć, aż go nosiło na tym fotelu. Nie mógł się doczekać początku seansu. W końcu rozsiadł się wygodnie, objął mnie ramieniem i wbił wzrok w srebrny ekran.

Po 20 minutach projekcji byłam przekonana, że widziałam już tę produkcję. Pochyliłam się do mojego chłopaka i szepnęłam mu do ucha:

- Matt, nie chcę ci psuć zabawy, ale ja już chyba widziałam ten film.

- Aideen, kochanie, on jest na ekranach od kilku, może kilkunastu dni, nie byliśmy w kinie w tym czasie.

No tak. Musiałam coś pomylić.

Wróciłam do śledzenia wydarzeń na ekranie. Jednak z kolejnymi minutami nabierałam coraz to większej pewności, że ten film jest mi znany. W końcu, w połowie projekcji do głowy wpadło mi króciutkie wspomnienie – siedzę w pełnej sali kinowej, obok mnie Gibsy i Moff, zaśmiewamy się z jakiegoś żartu i rzucamy w siebie popcornem…

Oczywiście, że widziałam ten film! Wiedziałam!

Już chciałam się podzielić moim odkryciem z Mattem, kiedy dotarło do mnie, że on najwyraźniej nie wie o moim wypadzie do kina z kumplami. Więc może lepiej, żeby dalej o tym nie wiedział.

- Matt, masz rację. Teraz jak tak patrzę, to na pewno pomyliłam ten film z jakimś innym. – postanowiłam się wytłumaczyć.

Po tym wyznaniu, mój chłopak spojrzał na mnie z pobłażliwym (!!!)  uśmiechem. Świetnie. Wyszłam na idiotkę. Ta jego mina, tak mnie zirytowała, że aż miałam ochotę wygarnąć mu, że jednak nie, że to chłopcy zabrali mnie na premierę tego filmu, ale w porę się opanowałam. Z jakiś przyczyn „poprzednia ja” mu o tym nie powiedziała. Niech tak zostanie.

Postanowiłam, że grzecznie wysiedzę do końca.

Po seansie Matthiew zaproponował, żebyśmy na chwilkę pojechali do naszego mieszkania na George’s Road. Zgodziłam się, bo i czemu miałam się nie zgodzić.

I nie pożałowałam.

ZUPEŁNIE nie spodziewałam się tego, co tam zobaczyłam!

Kiedy przekroczyłam próg i zapaliłam światło, moim oczom ukazał się salon. Ale co tam się działo! Sofa i szklany stolik obsypane były płatkami róż. Na tym ostatnim stała butelka czerwonego wina i dwa smukłe kieliszki. Przez pierwsze pięć minut patrzyłam na tą scenerię z rozdziawioną buzią, aż w końcu ocknęłam się, odwróciłam się do narzeczonego i westchnęłam:

- Mattie… To takie piękne!

- Usiądź sobie. –uśmiechnął się i wskazał na sofę.

Pokuśtykałam na kanapę, a Matthiew poszedł do kuchni otworzyć wino. Kiedy ja głaskałam płatki róż leżące obok mnie na sofie, Matt wrócił z otwartą butelką i zabrał się za napełnianie kieliszków. Z uśmiechem podał mi moją lampkę pełną czerwonego płynu. Gdy napełnił swój kieliszek, odłożył butelkę i wzniósł toast. Upiliśmy trochę wina, a muszę przyznać , było bardzo dobre. Mój chłopak uśmiechnął się do mnie nieśmiało i zapytał:

- Podoba ci się?

- Mattie, to wszystko jest takie wspaniałe! Wino, płatki róż… to wszystko jest takie romantyczne-erotyczne!

-Och, ee – speszył się – Ja nie chciałem, żebyś to tak odebrała…

- Przecież to oczywiste. – wtrąciłam.

- Ale ja...

- Ale ja – znowu mu przerwałam uśmiechając się zalotnie – nie powiedziałam, że to coś złego…

- Nie?

Przysunęłam się i pocałowałam go. Matt najpierw nieśmiało oddał mi pocałunek, ale później nabrał pewności. Objął mnie czule, jedną rękę trzymając na moich plecach, a drugą zatapiając we włosy. Przez chwilę przeszło mi przez myśl, że gdyby Matt nie był tak przystojny, to pewnie nie siedziałabym z nim tutaj. Muszę to przyznać, jestem szczęściarą, mając takiego faceta.

Zaczęłam rozpinać jego koszulę, powoli, guzik po guziku. Nagle Matt oderwał się ode mnie i powiedział:

- Aideen, ale ja nie chcę niczego przyspieszać, jeśli nie chcesz to…

- Matt – wzięłam jego twarz w dłonie i uśmiechnęłam się lekko – to ty mi rozpinasz koszulę, czy ja tobie?

- Heh. – zachichotał pod nosem – No tak.

- Chodź.

Wstałam z miejsca i wyciągnęłam rękę do Matta. On uśmiechnął się, wstał i ujął moją dłoń w swoją. Odwróciłam się i kuśtykając (co raczej było mało seksowne, ale najwyraźniej mu nie przeszkadzało) zaprowadziłam go do sypialni…

_____________________________________________________________________________

Dreamin'

Mam na sobie sportowy dres.

Stoję na brzegu lasu.

Chociaż nie, to bardziej zagajnik.

Wiem, że muszę w niego wbiec.

Jogging?  Nie. To po coś innego tu jestem.

Ale jeszcze nie wiem po co.

Wiem, że mam zadanie.

Zadanie jest proste, muszę przebiec leśną dróżką na drugi koniec. I już.

Jednak denerwuję się.

To zadanie… mam poczucie, że wykonuję je pierwszy raz.

Czuję jak adrenalina krąży mi w żyłach. Jak opływa cały organizm. Adrenalina, ale i podekscytowanie.

Poprawiam bluzę, włączam muzykę w słuchawkach i zaczynam trucht.

Biegnę wolno i rozglądam się między drzewami.

Po kilku chwilach, w oddali dostrzegam jakiś mężczyzn.

Czuję jak serce podchodzi mi do gardła.

Ale biegnę dalej.

…

Jestem coraz bliżej.

Widzę ich wszystkich, mogę ich policzyć.

Nie, moment.

 Ja MAM ich policzyć.

Wszyscy ubrani są w sportowe stroje, rozciągają się. Przyglądam się im, wyłapuję jak najwięcej informacji.

To jakiś obóz sportowy czy co?

 W końcu jestem bardzo blisko.

Wysyłam im przepraszający uśmiech, mówiący „ja nic nie widziałam” i biegnę dalej. Ale ten przepraszający uśmiech to część roli, ja MIAŁAM tak zrobić.

Podczas dalszego biegu czuję jak ciśnienie ze mnie schodzi.

Jak opada adrenalina.

Kiedy wybiegam z zagajnika, automatycznie sięgam po telefon.

Wybieram numer Billa Doyle’a.

Przykładam telefon do ucha i odczekuję chwilę.

- Halo?

- Done. 20, czysto, bez sprzętu, rozgrzewają się.

- Dzięki, Ax.

Rozłączając się, uśmiecham się szeroko do telefonu.

 ______________________________________________________________________

 OD AUTORKI: Trochę musiałyście poczekać na odcinek, bo, przyznam szczerze - zacięłam się. Ale jest już ok, powstało to, co Wam tu przekazuję. :D Nie lękajcie się i komentujcie ;) 

Buuuuuuziaki ;*