16. ... You make me cry, you make me laugh...

Dreamin'

Siedzę w korytarzu w jakimś budynku.

Znam ten budynek. To sąd.

Siedzę na jednej z ławek. Mam zamknięte oczy.

Czuję ból w barkach, jakby ktoś wcześniej gwałtownie wywinął mi ręce do tyłu.

Otwieram oczy i patrzę na ławkę naprzeciw mnie.

Siedzą na niej Moff, Danny i Gibsy.

Moff ma lekko zaczerwienione oczy i kilka siniaków na przedramieniu, ale poza tym ma się dobrze. Szepcze coś do Danny’ego.

Danny ma rozbity łuk brwiowy i koszulkę poplamioną krwią. Wygląda na najbardziej poturbowanego.

Gibsy, jak Moff, nie ma jakiś bardzo widocznych ran. Dostrzegam jedynie poranione knykcie.

Czuję wibrację mojej komórki. Zerkam na stojącego obok mnie policjanta i powoli wyciągam telefon.

- Tu nie można rozmawiać. – gromi mnie wzrokiem.

- Ale panie władzo… - robię słodkie oczka – to mama…

Widzę, że policjant się zastanawia. Po chwili mówi:

- Dobra, ale tylko chwilę. I proszę nie opuszczać tego korytarza.

- Dziękuję panu serdecznie.

Ta mina zawsze działa.

 Zerkam na telefon i widzę na wyświetlaczu: „Matt”. Odchodzę na stronę i szepczę:

- Halo? Gdzie ty jesteś?

- W biurowych.

- I co? Mów szybko!

- Jest problem. – odpowiada Matt – Danny. Danny jest na nagraniu.

- Podejrzewam, że wszyscy jesteśmy na tym pierdolonym nagraniu! – prycham trochę za głośno. Od razu się na tym łapię i wracam do szeptu – Jaki jest problem z Danem?

- Widać jego twarz.

- Kurwa. – poczym już głośniej mówię. – Muszę kończyć, mamo. Nic się nie martw. Pa!

Rozłączam się i wracam na ławkę. Kieran od razu wyłapuje mój wzrok, widzi, że coś jest nie tak. Staram się nie patrzeć na Danny’ego. Wiem jak to się skończy.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zmiana scenerii.

Jesteśmy w sali sądowej. Oprócz nas znajduje się tam policjant, który nas pilnował, sędzia, stenotypistka i kilka osób na widowni.

Siedzimy naprzeciwko sędziego. To wujek Matta. Widzimy dokładnie złotą tabliczkę: „sędzia Thomas Sullivan”. Specjalista od kiboli. Na ścianie na małym telewizorze wyświetla się film z jakiejś bójki. Ciężko dostrzec tam cokolwiek, widać jedno wielkie zamieszanie. Nagle sędzia prosi o zatrzymanie nagrania. Uchwycona klatka ukazuje mężczyznę w kominiarce. Widzę, a właściwie bardziej wiem, że to Kieran. Tak też uważa przesłuchiwany właśnie policjant. Głośno prycham, słysząc jego oskarżenie. Sędzia patrzy na mnie i pyta:

- Chcę pani coś powiedzieć, pani Xavier?

- Chciałabym zadać pytanie policjantowi. Mogę? – sędzia niechętnie skinął głową, więc wstaję i zwracam się do funkcjonariusza – Na jakiej podstawie uważa pan, że mężczyzna na nagraniu to Kieran Wheeler?

- Pan Wheeler uciekał z miejsca zdarzenia. Razem z panem Moffem. I panią.

- A pan by nie uciekał, gdyby pan zobaczył, że niedaleko pana wielki tłum mężczyzn wdał się w bójkę? Ucieczka to raczej naturalna reakcja.

- To wszystko? – patrzy na mnie sędzia.

-  Nie. Chciałam jednak o to dopytać. Bo skąd pan wiedział, że chodzi akurat dokładnie o pana Wheelera? Przecież Kieran uciekał z odsłoniętą twarzą, a mężczyzna na nagraniu ma na sobie kominiarkę.

- Bez problemu mógł ją wyrzucić. Żadna filozofia. Z resztą biegł z tamtego kierunku i do tego pan Wheeler ma koszulkę Arsenalu, tak jak mężczyzna na nagraniu. – odpowiada policjant.

- Przepraszam, ale chciałabym zauważyć, że wracaliśmy z meczu Gunners. W promieniu kilku kilometrów były tysiące osób w koszulce Arsenalu.

 -Ale… eee… - funkcjonariusz miesza się – mężczyzna na nagraniu ma eee… bardzo podobną posturę.

- Podobną posturę? – dopytuję – Ile pan ma wzrostu?

- Do czego to prowadzi?! – grzmi  sędzia.

- Zaraz sąd zrozumie – mówię pewnie –  czy policjant może odpowiedzieć? – sędzia ponownie kiwa głową, jeszcze bardziej niechętnie niż poprzednio.

- Mam 5 stóp i 9 cali. – odpowiada niepewnie funkcjonariusz.

- Przepraszam, ale  wygląda na to, że pan również ma bardzo podobną posturę do pana Wheelera, zupełnie jak mężczyzna na nagraniu. Więc gdyby miał pan kominiarkę i koszulkę, które później by pan wyrzucił to… może to pan jest na nagraniu?

- Dziękuję pani Xavier. – odpowiada głośno sędzia.

- Wysoki sądzie, chciałam tylko…

- Dziękuję pani. – przerywa mi sędzia –  Sąd zrozumiał, co chciała pani przekazać.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 Zmiana scenerii. 

Ciągle jesteśmy w sali, ale widzę, że minęło trochę czasu. Teraz stoimy prawie na baczność. Sędzia Sullivan trzyma w rękach jakąś kartkę. Patrzy na nas wręcz z pogardą. Następnie przenosi wzrok na kartkę papieru i odczytuje:

- Na mocy nadanego mi prawa stwierdzam, że obecni tu pani Aideen Xavier, pan Evan Alfred Moff i pan Kieran Jack Wheeler są niewinni. Tym samym oczyszcza się  ich z zarzutów. Natomiast pana Daniela Connoy’a uznaję za winnego zarzucanego mu czynu udziału w bójce ulicznej oraz uszkodzenia ciała 3 osób  i skazuję go na karę 3000 funtów oraz 7 lat zakazu stadionowego. 

Danny spuszcza głowę.

Moff, Kieran i ja też.

Nie potrafimy spojrzeć mu w twarz.

***

Ten sen… to było wspomnienie. Czuję to.

To z całą pewnością  było wspomnienie.

Wszystko było takie realne.

I to wyjaśnia dlaczego na zdjęciach meczowych z ostatniego roku byłam tylko z Moffem i Kieranem. Bez Danny’ego.

Ale  jak to się stało, że zasiedliśmy na ławie oskarżonych? Jak to się stało, że JA byłam na ławie oskarżonych?!

Przez pół poranka rozmyślałam o moim śnie, próbując przypomnieć sobie coś więcej na temat tego zdarzenia. Nie udawało mi się. Drugie pół, próbowałam wyprzeć to z moich myśli, żeby nie dać po sobie nic poznać. Przecież dziś wybierałam się z Kieranem i małą Frankie do zoo. 

***

MUSIC

Koło jedenastej usłyszałam dzwonek do drzwi. Złapałam za kurtkę i wyszłam na zewnątrz. Tam czekał na mnie Kieran.

- Cześć. – powiedziałam wesoło, zamykając drzwi.

- Hej. – cmoknął mnie w policzek. – Jesteś pewna, że chcesz iść do tego zoo? Frankie cię tak zaatakowała zaproszeniem, a przecież ty z tą nogą…

- Oczywiście! Nawet nie wiem czy kiedyś byłam w zoo!

- Eee… Fran uwielbia zoo, więc w ostatnim półroczu byliśmy tam... – zaczął liczyć w pamięci – jakieś 7 razy.

- O! – zdziwiłam się – A gdzie mała?

- W aucie. – klepnął mnie w ramię – Chodź.

Podróż nie była długa, niemal w mgnieniu oka znaleźliśmy się na miejscu. Czas spędzony w samochodzie został mi niezmiernie umilony przez Kierana i Frankie śpiewających w głos „Call me maybe”. 

Trzy razy.
 Wariaci. 

Wysiedliśmy z auta i ruszyliśmy w kierunku bramy głównej. Frankie szła krok przed nami, zachowywała się jak przewodnik stada. Dumnie kroczyła do przodu.

- Czekaj. – szepnął do mnie Kieran.

Nie wiedziałam o co mu chodzi, więc spojrzałam na niego niezrozumiale. On zatrzymał się jak wryty i zawołał przestraszonym głosem:

- O nie, Frankie. Chyba nie mamy biletów!

- Przecież pakowałeś! – mruknęła z wyrzutem dziewczynka.

Oho! I zaczęło się przedstawienie. Patrzałam to na jedno, to na drugie z towarzyszącej mi dwójki.

- Ale ich nie mam! – Gibsy rozłożył bezradnie ręce.

- Masz! W kieszeni! – tupnęła nogą mała.

- Ahaaa – kiwnął głową Kieran i wsunął dłonie do kieszeni bluzy – Nie, Frankie, tu ich nie ma!

- W spodniaaach. – wywróciła oczami dziewczynka i oparła dłonie na biodrach, wyczekując.

Kieran teatralnym ruchem wsunął rękę do lewej kieszeni swoich spodni:

- Nie ma!

- W kieszeni na tyyyłku! – westchnęła mała potupując nogą.

- W prawej też ich nie ma! – droczył się dalej, wyjmując dłoń z drugiej kieszonki.

- Na tyyyyłkuuuu! – już właściwie krzyczała Frankie.

- Frankie – Gibsy pochylił się w kierunku małej i pokręcił głową – to nieładnie drapać się po tyłku w miejscu publicznym.

- BILETY. MASZ. W. KIESZENI. NA. TYŁKU !!! – każdemu słowu towarzyszyło tupnięcie małej nóżki.

- Aaahaaa! – Kieran klepnął się w czoło i wyciągnął bilety z tylnej kieszeni – Faktycznie! Są!

- Ech, wujku…  – westchnęła Frankie, przykładając dłoń do czoła – Jesteś takim głuptasem…

Zachichotałam.

- Ale i tak mnie kochasz, bo zabrałem cię do zoo. – skomentował Kieran, robiąc dumną minę.

- No kocham, kocham – pokiwała głową mała – ale byłoby łatwiej, gdybyś się zachowywał jak dorosły człowiek. – dokończyła rezolutnie.

Nie wytrzymałam i wybuchnęłam śmiechem.

***

Spacerowaliśmy pośród wybiegów. Ja i Kieran nie mieliśmy zbyt dużo okazji do rozmowy, gdyż mała Frankie kazała się posadzić na ramionach swojego wujka. A chciałam go zapytać o tyle rzeczy…

W końcu nadarzyła się jednak okazja. Dziewczynce znudziło się siedzenie i chciała pochodzić trochę sama. Kieran zdjął ją ze swoich ramion i pozwolił jej podejść bliżej ogrodzenia. Od razu postanowiłam wykorzystać sytuację:

- Kieran, chciałam cię zapytać o kilka rzeczy…

- Jasne, wal. – uśmiechnął się do mnie zachęcająco.

- Bo widzisz, dziś śniło mi s…

- WUJKU, WUUUJKUUUU!!! – podbiegła do nas Frankie i chwyciła Kierana za rękę – chodź szybko!

Gibsy posłał mi przepraszający wzrok i ruszył za ciągnącą go dziewczynką. Ja również poszłam za nimi. Fran ustawiła nas przed ogrodzeniem wybiegu, pokazała małym paluszkiem dwie małpy i zapytała:

- Wujku, co one robią?

Skierowaliśmy wzrok we wskazanym kierunku i naszym oczom ukazały się małpy, a konkretnie samiec na samicy, które… ekhem ekhem… kopulowały.

Spojrzeliśmy na siebie z Kieranem i wybuchnęliśmy śmiechem.

- Dlaczego się śmiejecie? – zapytała z pretensją mała.

- Przepraszam, kochanie… przepraszam… nie… to nic… -zaczął tłumaczyć naszą reakcję Gibsy.

- Wujku, no powiedz, co tam się dzieje? Czy one walczą?

- Nieee, Frankie, one nie walczą. –próbował wyjaśniać z poważną miną.

- To co one robią? – drążyła mała.

- One… eee… - Kieran spojrzał na mnie, szukając ratunku. 

- One się bawią. – odparłam spokojnie.

- Dokładnie tak! – potwierdził Gibsy radośnie – to taka forma zabawy! To co, mała,  idziemy dalej? – chciał jak najszybciej zniknąć z tego miejsca.

- Ale… - Frankie wciąż stała w miejscu, przyglądając się zwierzętom – Ale na pewno nie dzieje im się krzywda? Ta małpa na dole, pod tym panem małpą, wydaje z siebie jakieś takie jęki…

Próbowaliśmy z Kieranem zachować poważne miny.

- Wujku, może ją boli? – martwiła się dziewczynka.

- Frankie – położyłam jej dłoń na ramieniu – nieeee, nie boli jej.

- Tak? – spojrzała mi głęboko w oczy – A skąd ty to możesz wiedzieć?

 Gibsy nie wytrzymał i zaczął trząść się ze śmiechu:

- Właśnie Aideen, skąd ty to możesz wiedzieć?

- KIERAN! – rzuciłam z pretensją – PRZESTAŃ!!!

- Przepraszam… przepraszam… - wymruczał między jednym napadem śmiechu a drugim – Jakoś tak dostałem głupawki.

- Chodźmy dalej. – złapała mnie za rękę Frankie – Wujek się dziwnie zachowuje patrząc na te małpy. Chyba im zazdrości tej zabawy.

Tym razem to ja wybuchnęłam głośnym śmiechem, a Kieran popatrzał na mnie obrażony.

- Co was tak bawi?! – zapytała obrażona dziewczynka – Oboje dziwnie się zachowujecie. 

***

Podczas powrotu Kieran zapytał mnie o czym chciałam z nim porozmawiać, ale zbyłam go, mówiąc, że to „nie takie ważne”, że właściwie sama zapomniałam i że pogadamy o tym później. Pokiwał głową, chociaż pewnie wyczuł, że kłamię.

Postanowiłam jednak nie zaprzątać sobie zbytnio tym wszystkim głowy, bo przecież JUTRO MECZ. 

_______________________________________________________________

OD AUTORKI: Oto efekt braku internetu i przypływu weny ;) Odcinek trochę istotny, a trochę zabawny :D Piszcie co sądzicie x) 

Enjoy :) 

Buźźźź :* 

PS dzięki bardzo za wszystkie Wasze dotychczasowe komentarze <3

PS2 I trzymamy dziś kciuki za Arsenal!

COYG!

PS3 a jutro trzymajcie za Celtic, który jeśli wygra, zdobędzie swoje  44. mistrzostwo Szkocji! C'MON THE BHOYS!