17. ... But if you wanna leave, take good care...

MUSIC

Przez całą noc nie mogłam zasnąć. Przewracałam się jedynie z boku na bok. Tyle emocji kłębiło się w mojej głowie na myśl, że za 16 godzin… 13 godzin… 10 godzin… 8 godzin zacznie się mecz, a ja z tatą będziemy podziwiać go z wysokości trybun. 

Bardzo wcześnie (jak na sobotę) zeszłam do kuchni na śniadanie. Myślałam, że jeszcze nikogo tam nie będzie, tymczasem przy stole siedział tata, popijający kawę. Na mój widok uśmiechnął się nieśmiało i zapytał:

- Co, też nie możesz spać?

- A ty nie mogłeś? Dlaczego? – zapytałam ze śmiechem.

- Cóż… nie pamiętam kiedy byłem ostatnio na Emirates, to było lata temu. Też jestem podekscytowany, pewnie nie mniej jak ty.

-  Właściwie… - zmarszczyłam brwi – Właściwie dlaczego nie chodziłeś ze mną na mecze?

- Kochanie, chodziłaś na nie z kolegami. Po co miałabyś ciągnąć ze sobą swojego staruszka?

- Jakiego znowu staruszka?! – oburzyłam się – Z resztą przecież znasz się np. z Billym. Poznałeś mnie z nim, więc znasz go może lepiej ode mnie! Co, nie mam racji?

- Ma… czekaj… Szzzzz…- syknął w odpowiedzi tata – Chyba ktoś idzie po schodach.

Oboje skupiliśmy się na nasłuchiwaniu.

- Chyba jednak fałszywy alarm – zachichotałam.

- Uff. Lepiej zmieńmy temat. – skwitował mój ojciec – Nie chcemy przecież żeby nasz plan spalił na panewce.

Właśnie.

Nasz plan.

Oprócz mnie i taty (no i Matta, który przerwał nam w czwartek rozmowę) nikt z rodziny nie wiedział, że idziemy na mecz. Woleliśmy o tym nie mówić mamie, która, znając ją, byłaby skłonna zamknąć nas w piwnicy na weekend. Jakoś tak wyszło, że Nolee też nie widziała, więc postanowiliśmy zachować  pozory, że wybieramy się gdzieś indziej. Właściwie to nikt jeszcze nie wiedział, że w ogóle gdzieś wychodzimy. Nie bardzo wiedziałam jak tata chce to zrobić, że pójdziemy na ten stadion i mama się o tym nie dowie, ale powiedział, że się tym zajmie, więc postanowiłam nie wchodzić mu w paradę.

***

Umówiłam się z tatą, że o drugiej zejdę na dół ciepło ubrana. Zaznaczył również, że w żadnym wypadku z nikąd nie może mi wystawać czerwona koszulka Arsenalu. Grzecznie postąpiłam jak kazał i o umówionej porze stawiłam się w korytarzu na parterze. Kiedy pokonałam ostatni schodek, mój tata właśnie zakładał buty. Podeszłam więc do niego, przysiadłam na stoliku i zaczęłam wciągać na zdrową nogę sfatygowany trampek.

Nie trzeba było długo czekać, by z salonu wynurzyła się mama. Spojrzała na nas zaciekawiona i zapytała:

- Wybieracie się gdzieś?

- Tak. Aideen dziś rano przy śniadaniu poprosiła mnie o to, żebym zabrał ją do najfajniejszych miejsc z dzieciństwa.

„Najfajniejsze miejsca  z dzieciństwa”, a to dobre. Plus 10 punktów do kreatywności dla ciebie, tatku.

- To znaczy gdzie? – dopytywała moja rodzicielka.

- Myślałem nad tym jej ulubionym sklepem ze słodyczami, wiesz, tym z takim dużym lizakiem na zewnątrz. No i fajnie byłoby iść do tego wielkiego zielonego parku, gdzie kiedyś jeździliśmy na pikniki…

- Przecież to prawie drugi koniec miasta! Chcecie tam IŚĆ?

- Marie, nie zwariowałem, wiem przecież, że Aideen ma złamaną nogę. Gdy się zmęczy podjedziemy sobie autobusem.

- No… no jak sobie chcecie. Później do was zadzwonię.

- Bez sensu. Przecież wiesz, że w głębi tego parku czasami zanikał zasięg. Spokojnie, my do ciebie zadzwonimy, nic się nie martw.

- No dobrze. Tylko nie zapomnijcie! – pogroziła nam palcem.

Patrzyłam na mojego tatę z podziwem. Wypowiedział tyle kłamstw i nawet oko mu nie mrugnęło. Przekazał to jak najszczerszą prawdę, tak, że nie było się do czego przyczepić. Wszystko zaplanował. Wszystko pasowało. Wszystko miało logiczny sens.  Odniósł się nawet do wiedzy mamy: „Sama wiesz, że zanikał zasięg” – piękna psychologiczna zagrywka! Chciałabym umieć planować jak mój tata!

Kilka chwil później szliśmy już ulicami w kierunku Emirates. Z powodu mojej nogi tempo nie było zbyt zawrotne, ale dzięki temu mogłam się lepiej przyjrzeć okolicy. A im bliżej byliśmy celu naszej wycieczki, tym coraz większe grupy ludzi w czerwonych koszulkach i biało-czerwonych szalikach sunęły w stronę stadionu. Widok był niesamowity.

***

Po krótkiej wędrówce znaleźliśmy swoje miejsca. Usiedliśmy wygodnie, a ja rozejrzałam się po stadionie. Siedzieliśmy stosunkowo blisko trybuny najzagorzalszych kibiców, wydawało mi się nawet, że wśród tłumu (głównie) mężczyzn mignął mi gdzieś Moff. Spojrzałam na tatę. Mój ojciec wpatrywał się w murawę z niemal miłością. Kątem oka dostrzegł, że na niego patrzę, ale nie potrafił odwrócić wzroku od boiska i powiedział jedynie cicho:

- Pięknie tu… jak zwykle.

Widząc go w takim stanie, tym bardziej cieszyłam się, że go tu wyciągnęłam. Bo ja, tak szczerze, to czułam dokładnie to samo. Patrzałam na murawę, na czerwone, powoli zapełniające się krzesełka, na zegar i tablicę, na której właśnie pojawił się skład, który wybiegnie na boisko. I czułam… czułam coś nie do opisania. Czułam euforię. Czułam spokój. Czułam się jak w domu.

Jeszcze raz skierowałam moje oczy na trybunę ultrasów. Niemal na samej jej górze zobaczyłam Moffa i Kierana. Wpatrywałam się w nich intensywnie, by poczuli na sobie mój wzrok. Kiedy w końcu odwrócili się w moją stronę, pomachałam im. Moi przyjaciele uśmiechnęli się radośnie i również mi pomachali… … a oprócz nich pomachało mi z dziesięciu facetów, których kompletnie nie znam.  Na początku pomyślałam, że może machali do taty, ale kiedy zerknęłam na mojego ojca, ten dalej wpatrywał się w boisko. A więc machali do mnie. Ja ich znam? Jeszcze raz spojrzałam na trybunę ultrasów. Tym razem Kieran i Moff jakby tłumaczyli coś pozostałym.

Postanowiłam nie zaprzątać sobie tym głowy jakoś bardzo. Siedząc tu mogłam myśleć tylko i wyłącznie o tych 11 facetach, którzy wybiegną zaraz na boisko. I na tym się skupiłam.

***

Po zwycięstwie nad QPR i wspaniałym powrocie do składu Wilshere’a byliśmy w wyjątkowo szampańskich nastrojach. Kieranowi udało się nawet wyciągnąć mojego tatę na piwko. Usiedliśmy we czwórkę przy stoliku (był z nami jeszcze Moff) i na świeżo ekscytowaliśmy się meczem. Czułam się świetnie wymieniając się uwagami z tatą i chłopakami. Czułam się na miejscu, czułam się potrzebna. To było to! Mogłabym tak spędzić całą noc! Niestety mój tata szybko sprowadził mnie na ziemię. Trafnie zauważył, że już długo nie ma nas w domu i żeby nie budzić podejrzeń mamy, musimy już wracać. Pożegnałam się czule z kumplami i ruszyliśmy z tatą w drogę powrotną.

***

Gdy tylko przekroczyliśmy próg, jak spod ziemi pojawiła się mama. Zapytała grzecznie jak się udał nam spacer. Odpowiedzieliśmy, z godnie z prawdą, że bawiliśmy się świetnie. A wtedy mama zrobiła dziwną minę i dodała:

- No dobrze, dobrze. A teraz Aideen, leć na górę. W pokoju czeka na ciebie Matt.

- Jak to czeka na mnie Matt? – zdziwiłam się.

- Nooo… za pierwszym razem przyjechał dwie godziny temu i powiedziałam mu, że cię nie ma… A drugi raz przyjechał tak 15 minut temu i powiedział, że już na ciebie poczek…

Nie dałam dokończyć mamie zdania. Ruszyłam na schody i najszybciej jak się dało z moją złamaną nogą, znalazłam się na piętrze. Jak burza wpadłam do mojego pokoju, gdzie zastałam siedzącego na parapecie narzeczonego.

- CO TY TU ROBISZ?! – zapytałam bez ogródek, a drzwi za mną zamknęły się z trzaskiem.

- Przyjechałem odwiedzić moją dziewczynę… - powiedział spokojnie Matthiew.

- Przyjechałeś odwiedzić… - powiedziałam przymilnie – ach tak… A wiesz co ja myślę, Matt? Ja myślę, że mnie sprawdzasz. Tak, Matt. Sprawdzasz. – zaczęłam nerwowo krążyć po pokoju – Dowiedziałeś się, że mecz Arsenalu jest o trzeciej po południu. Więc przyjechałeś tu o trzeciej trzydzieści i dowiedziałeś się, że Aideen nie ma w domu. Hmmm… ciekawe. Więc przyjechałeś jeszcze raz, około piątej dwadzieścia, żeby się dowiedzieć, że ciągle nie ma mnie w domu, ale dziwnym trafem tym razem zdecydowałeś się zostać, jakbyś się spodziewał, że niedługo tu będę.  No tak, dodałeś sobie mecz i szybkie piwko w pubie i faktycznie! Pomyliłeś się tylko o 15 minut. Gratuluję.

- Okej! Okej, masz rację! – Matt zerwał się z miejsca – chciałem sprawdzić czy jesteś na tym meczu, bo  wiedziałem, że jeżeli tylko cię o to zapytam, to na pewno skłamiesz!

- Boże, Matt, czy ty zwariowałeś?! O co ci chodzi z tymi meczami ?!

- Aideen, spokojnie, reagujesz gwałtownie, bo jesteś po piwie i…

- Jeśli myślisz, że jedno piwo może mi namieszać w głowie to chyba mnie nie znasz! – krzyczałam – A reaguję tak, bo to ty zachowujesz się jakbyś był nienormalny! Co ty masz do meczów, jaki jest twój problem???

- Nie mam nic do meczów, tylko do towarzystwa jakie tam spotykasz. Aideen, to są źli ludzie, trzymaj się od nich z daleka, proszę cię.

- Chodzi ci o rozprawy? – zapytałam wprost, mając w pamięci historię zmarłego kolegi i mój niedawny sen. – Przypomniałam je sobie. Wiem o Grinchu i o zakazie Danny’ego i…

- I mimo to poszłaś na mecz? – spojrzał na mnie zaskoczony.

- Matt… to o niczym nie świadczy…

- O NICZYM NIE ŚWIADCZY?! – przerwał mi – Czy ty zwariowałaś? Aideen, sama dobrze wiesz, ja miałem w rękach ich akta…

eee… tego to akurat nie wiem… moment… jakie akta?...  

- Oglądałem je. – kontynuował Matt – A ty mi mówisz, że to o niczym nie świadczy? – spojrzał na mnie i zaczął recytować – Doyle, wasz rekordzista, 10 rozpraw za bójki, w całej „karierze” tylko jeden, krótki zakaz i to jeszcze za czasów nastoletnich. Connoy, 6 rozpraw, na szczęście na ostatniej też dostał zakaz stadionowy, szkoda, że zostało mu jeszcze tylko 5 lat. Wheeler , twój najlepszy przyjaciel, 5 rozpraw za bójki plus 2  grzywny za znieważenie funkcjonariusza. Moff, najmłodszy, ale goni stawkę,3 rozprawy i jedna grzywna za znieważenie funkcjonariusza. Nawet ty przez tych twoich koleżków miałaś 2 rozprawy.

O mój Boże.

O MÓJ BOŻE.

Ja wiedziałam tylko o dwóch rozprawach…

O mój Boże…

- Ale przecież… nie zostali skazani, nie zostali uznani za winnych. – próbowałam trzymać fason i nie pokazywać Mattowi, że oszołomił mnie tym natłokiem informacji.

- Nie. – pokręcił głową i westchnął zniesmaczony –  Wyłączając Connoy’a, nie. I duża w tym twoja zasługa. Jesteś specem od ratowania im tyłków. Ale przestań oszukiwać i siebie, i mnie, Aideen. Wiem, że to twoi kumple, że zdążyłaś poczuć do nich na nowo jakąś sympatię  i wydają ci się niegroźni, ale zastanów się nad tym, że jeżeli ktoś jest oskarżany o takie samo przestępstwo  kilka razy, w różnych okresach czasu i w różnych miejscach to… sama przyznasz, że to, czy ta osoba jest niewinna, wydaje się co najmniej wątpliwe.

Nie wiedziałam co mam powiedzieć, błądziłam jedynie wzrokiem po moim pokoju.

Miałam w głowie ogromny mętlik.

CO ZA MĘTLIK!

Matt tymczasem minął mnie i stanął przy drzwiach. Obróciłam się do niego przodem. Łapiąc za klamkę, Matthiew obejrzał się, spojrzał mi w oczy i powiedział:

- Zadzwonię do ciebie jutro koło południa. Zastanów się proszę, czy wolisz, żeby dzisiejszy dzień był ostatnim spotkaniem ze mną – osobą, która jest uczciwa i szczera, czy może dniem ostatniego spotkania z ludźmi, którzy niby są twoimi kumplami, a naprawdę  to zwykli stadionowi chuligani, którzy nawet nie potrafili ci o tym powiedzieć. Do usłyszenia, Aideen.

CO JA MAM O TYM WSZYSTKIM MYŚLEĆ?!

***

Nie mogłam spać.

Znowu.

Lecz tym razem to nie entuzjazm futbolowy nie pozwalał mi na sen.

Słowo „chuligani” krążyło po mojej głowie.  W uszach ciągle dźwięczały mi te wszystkie liczby, które podał mi Matt.

 Pomyślałam o Billym. Zawsze kojarzył mi się z takim… niedźwiadkiem, dobrym, dużo starszym bracie, który się nami opiekuje.

 A Moff? Nasz głuptasek? Ten chuderlak miałby się bić? Z kim niby?

…

No i Kieran.

Tak naprawdę to o to chodziło. TO właśnie nie mogło mi przejść przez myśl. To, że mój najbliższy przyjaciel, który jest dla mnie tak czuły, tak ciepły, tak opiekuńczy… że Kieran mógłby kogoś uderzyć. Mógłby kogoś skrzywdzić. Mógłby kogoś zranić. I nic sobie z tego nie robić.

Nie.

To niemożliwe.

„5 rozpraw za bójki plus 2  grzywny za znieważenie funkcjonariusza” odpowiedział mi w głowie głos Matta.

Czy mogę polemizować z faktami?

Sama nie wiem co o tym wszystkim myśleć.

Wiem tylko, że jednak nie do końca poznałam moich przyjaciół.

Miałam ochotę zapalić, ale bałam się, że kiedy wyjdę Kieran mnie dopadnie. Nie chciałam go teraz spotkać. Nie  byłam na to gotowa. Usiadłam na parapecie, uchyliłam okno i odpaliłam papierosa. Po raz pierwszy w moim pokoju. Zaciągając się dymem, obmyślałam jak miałaby wyglądać taka rozmowa.

„Dlaczego nie powiedziałeś mi, że jesteście chuliganami?”
„Powiedz mi, ile miałeś rozpraw za bójki?... właśnie! Czemu mi nie powiedziałeś?”
„Kieran, powiedz mi szczerze, jesteście chuliganami?”

NIE, NIE, NIE.

Przecież to wszystko tak beznadziejnie brzmi. Nie ma szans by przeprowadzić tą rozmowę, ot tak.  Tylko jak ja mam o to zapytać?

 Moment… czy ja w ogóle chcę o to pytać? Czy ja aby na pewno chcę usłyszeć to od niego? I właściwie co to zmieni? Nic. Fakty są faktami. A prawda jest taka, że coś z tymi bójkami jest na rzeczy.
Ale… ale przecież nie udowodniono im niczego!

No nie, ale „zastanów się nad tym, że jeżeli ktoś jest oskarżany o takie samo przestępstwo  kilka razy, w różnych okresach czasu i w różnych miejscach to… sama przyznasz, że to, czy ta osoba jest niewinna, wydaje się co najmniej wątpliwe.” Znowu usłyszałam głos Matta w swoich myślach. I muszę przyznać ci rację, Matt. Masz rację. To oznacza, że coś jest nie tak.

Całe niedzielne przedpołudnie poświęciłam na rozmyślanie. Co zrobić? Co zrobić?
Dalej przyjaźnić się z ludźmi, którzy są przestępcami czy zostać z Mattem?
Zostać z Mattem, który owszem, jest moim narzeczonym, jest przystojny i mnie szanuje, czy zostać z ludźmi, z którymi czuję się swobodnie, czuję się szczęśliwa i którzy potrafią mnie w każdej chwili rozbawić?
Przecież to nie mogą być tacy źli ludzie!
Przecież ich polubiłam!
Przecież nawet moje sny podpowiadają mi, że nigdy mi nie przeszkadzało to kim są. Zawsze byłam przy ich boku, a oni trwali przy moim. To oni pierwsi  zainteresowali się moim zniknięciem. To oni pierwsi odwiedzili mnie w szpitalu. Wyłączając to jedno niedopowiedzenie – nigdy mnie nie okłamali.

Boże, co ja mam zrobić.

Ta sytuacja mnie przerasta.

Potrzebny mi jakiś gruby sznur.

Albo garść tabletek.

Albo rewolwer.

***

Po południu zadzwonił mój telefon. Nie musiałam sprawdzać kto dzwoni. Doskonale to wiedziałam. Przyłożyłam komórkę do ucha i niepewnym głosem powiedziałam:

- Halo?

- To ja. – usłyszałam głos Matta.

Po drugiej stronie zapadła cisza. Ja też milczałam. Nie miałam pojęcia co mam powiedzieć. W końcu mój narzeczony odezwał się:

- Zastanawiałaś się?

- Tak.

- Mam przyjechać?

- Przyjedź.

- To będę za pół godzinki.

Odłożyłam słuchawkę i spojrzałam przez okno.

Zdecydowałam.

Zdecydowałam się na Matta.

Czuję, że on jedyny dał mi się poznać taki, jaki jest. Z wszystkimi zaletami, ale i wadami. A moi kumple? Już sama nie wiem kim są.