23. ... I gonna find my place...

W drodze powrotnej postanowiłam wyjaśnić wszystkie wątpliwości jakich nastręczył mi Danny. Ledwo wyszliśmy z knajpy, od razu zaatakowałam Kierana:

- Musisz mi wyjaśnić wszystko o czym mówił Dan. Natychmiast.

- Wow. Powoli. Spokojnie. – wzniósł ręce w obronnym geście – Powiem ci wszystko. Obiecuję. Ale nie sądzę, żeby środek ulicy to było dobre miejsce.

-Och. No tak. Jasne.

Przez moją niecierpliwość jazda taksówką dłużyła mi się w nieskończoność. W końcu jednak dotarliśmy do domu Kierana (przecież nie będziemy  o tym rozmawiać u mnie).  Po kilku chwilach znaleźliśmy się w jego pokoju:

- DLACZEGO DANNY PYTAJĄC O NASTĘPNĄ USTAWKĘ SPOJRZAŁ NA NAS?! Dlaczego powiedział, że Matt był pomysłem? W ogóle jaki Matt ma związek  ustawkami?

- Powoli. Spokojnie. Chodź. – Kieran opadł na łóżko i poklepał miejsce obok siebie, które po chwili zajęłam  - Więc… eee... jakby ci to powiedzieć…

- Kieran, błagam – spojrzałam mu w oczy –  tylko mi nie mów, że to ty organizujesz te ustawki. Proszę. To jest taka duża odpowiedzialność. I takie duże ryzyko. Proszę, nie mów mi, że to ty. Proszę.

- To nie ja organizuję ustawki. – powiedział pewnie.

- Nie oszukujesz mnie? Proszę, tylko mnie nie okłamuj. – w odpowiedzi pokręcił głową – No to dlaczego on spojrzał na nas? Dlaczego?

- Ugh. – westchnął głośno – Naprawdę się nie domyślasz?

Przez chwilę zaczęłam myśleć i kiedy odpowiedź wpadła mi do głowy, Kieran dokończył:

- Tak, Ax, do tej pory to ty organizowałaś nasze ustawki…

-Oh shit…. Oh shit… - ukryłam twarz w dłoniach – Ugh. Tego się nie spodziewałam… Ale ja… ee.. ja się nigdy nie bałam? Czy coś?

- Ax, myśl sobie co chcesz. Że my, bijąc się jesteśmy nienormalni, szaleni, czy jacykolwiek, ale powiem ci jedno. Jesteś największym chojrakiem jakiego znam.

- Oh. Okej. To po prostu… trochę… no wiesz. Szokujące. Mogę się czegoś napić? 

- Whisky?

- Chętnie. 

Po chwili w mojej ręce znalazła się szklaneczka z bursztynowym napojem. Po kilku łykach i kilkunastu minutach milczenia próbowałam myśleć jasno i kontynuowałam moją serię pytań 

 – A Matt? Jaki z tym ma związek Matt?

- A kim jest Matt? – odpowiedział mi pytaniem Kieran.

- Moim chłopakiem?

- Przede wszystkim jest bratankiem sędziego Sullivana. Dlatego Dan nazwał go pomysłem. On był twoim zapleczem, Ax.

- Zapleczem? – zmarszczyłam brwi.

- Ehmm… bo widzisz… Grupy kiboli są poniekąd traktowane jak grupy przestępcze. –zaczął tłumaczyć –  I… Bill jest naszym szefem, a ty organizatorem… Wy tak jakby kierujecie grupą trochę przestępczą, rozumiesz? Więc…

- No tak. Więc Matt był dla mnie świetnymi plecami. – dokończyłam za niego.

- Owszem. Współpracując  ze swoim wujkiem, miał wgląd w akta, a w sytuacjach, gdy coś zjebaliśmy i nas złapali, mówił ci co wie oskarżyciel, żebyśmy mogli ogarnąć jakieś alibi. No i dzięki niemu byłaś praktycznie nietykalna, zawsze ci mówił jakie zachować środki bezpieczeństwa i takie tam… Na temat prawa wie bardzo wiele.

- Był przydatny.

- Zajebiście przydatny. – poprawił mnie Gibsy.

- Teraz to ma sens… - westchnęłam.

- Co?

- Dlaczego przez cały ten czas go akceptowaliście.

- Jaki by nie był, trzeba przyznać, że bez jego udziału prawdopodobnie wszyscy mielibyśmy zakazy stadionowe, albo i nawet byśmy siedzieli.

- Czy ja go w ogóle kiedyś kochałam? – zapytałam bardziej siebie niż Kierana.

- Nie wiem. – wywrócił oczami Gibsy – Jestem twoim przyjacielem, nie sumieniem.

- Ja nie chciałam z nim być… - mruknęłam cicho.

- Co mówisz?

- Przed wypadkiem. – dokończyłam –  Nie chciałam z nim już być. Ostatnio przypomniałam sobie, że nie przyjęłam jego zaręczyn i że chciałam go zostawić.

- Aha… - Kieran pokiwał głową.

- Przypomniałam też sobie, naszą rozmowę… i to… ekhem… i to co było później…

Kieran gwałtownie odwrócił głowę w moją stronę, a jego oczy się rozszerzyły. Ja uśmiechnęłam się do niego lekko i powiedziałam:

- Wiesz, nieźle dziś wyglądasz. Ten garnitur naprawdę dobrze na tobie leży.

- Tak? – spojrzał na mnie, unosząc jedną brew – A wiesz co lepiej by na mnie leżało?

- Co?

- Ty.

- Haha. – wybuchnęłam śmiechem – Ale to było tandetne!!!

- Z moim wyglądem i tak działa, no nie?

Zrobił zarozumiałą minę i w ciągu sekundy przyciągnął mnie do siebie. Powoli zbliżył swoją twarz do mojej i delikatnie dotknął ustami moich ust. Podczas pocałunków zdjęłam jego marynarkę i rozpięłam koszulę. Kiedy zsunęłam ją z jego ramion, Kieran oderwał się ode mnie i poważnym głosem powiedział:

- Aideen, ostatnio przeszkadzała ci moja goła klata, więc jeśli chcesz to ja tu gdzieś na wierzchu mam sweter  i mogę...

- Czy ty mówisz poważnie?

- Cóż, szczerze mówiąc, uważam to za trochę perwersyjne, ale…

- OCH, ZAMKNIJ SIĘ! – przerwałam mu i zamknęłam usta pocałunkiem.  

 Kieran objął mnie i powoli rozpiął zamek mojej sukienki. Kiecka była tak długa, że żeby ją zdjąć musiałam się podnieść. Kiedy wstałam z łóżka, sukienka spłynęła do moich stóp. Niestety podziałała jak pułapka – moje stopy zawinęły się w nią i padłam jak długa na łóżko.  Z miną pod tytułem „okej, udawajmy, że nie zrobiłam z siebie idiotki” spojrzałam na Kierana. On w tym czasie położył się obok mnie i opierając się na łokciu, zerknął na mnie z szerokim uśmiechem:

- Ta. Przestań udawać, że zaplątałaś się w sukienkę.

- Bo się zaplątałam.

- Jasne. Po prostu nie wiedziałaś jak przyspieszyć akcję, więc od razu się bezczelnie wyłożyłaś na łóżko.

- UGH!

Złapałam go za szyję w celu podduszenia, jednak i to Kieran zrozumiał opatrznie, bo pochylił się nade mną i wpił się w moje usta.
Okej. Szczerze mówiąc, to rozwiązanie bardziej mi odpowiadało. Przyciągnęłam go bliżej siebie,  a jedna z moich dłoni ruszyła na poszukiwania guzika u jego spodni.

***

Obudziłam się w środku nocy. Przez moment nie wiedziałam gdzie jestem, ale szybko przypomniałam sobie co się działo w ostatnim czasie. Obróciłam się na bok i spojrzałam na śpiącego Kierana. Wydawał się taki słodki, gdy spał. Miał twarz dziecka.

 Nie mogłam się opanować – podniosłam dłoń i wierzchem dłoni przejechałam po jego policzku. 

Dobra. Przyznaję się. 

Zrobiłam tak jeszcze z 7 razy. 

Potem delikatnie, opuszkiem palca, przejechałam po linii jego brwi, po grzbiecie nosa i do tego obrysowałam usta. Potem znowu pogładziłam go po twarzy, szepcząc:

- Kocham cię.

- No już myślałem, że nigdy tego nie usłyszę. – odpowiedział mi zachrypniętym głosem.

!!!

Myślałam, że śpi!!!

Tymczasem on rozchylił powieki i z chytrym uśmiechem spojrzał na mnie spod przymrużonych oczu. Nie miałam pojęcia co mam zrobić w obliczu urażonej dumy, więc odwróciłam się do niego plecami. Usłyszałam jak przez chwilę chichocze, poczym przysunął się i objął mnie w pasie.

- To było miłe. 

- Spadaj. – odparłam obrażona.

Kieran przytulił mnie jeszcze mocniej i pocałował mnie w policzek. I jeszcze raz. I jeszcze raz.

- Ja też cię kocham. – szepnął mi do ucha. – Od zawsze.

Awww. Rozpłynęłam się. To się dzieje czy mi się śni?

- Mówisz to, żeby znowu dobrać mi się do majtek? – zapytałam podejrzliwie.

- Ax. Ty już nie masz na sobie majtek.

- Fakt. –

 Oboje zachichotaliśmy, a ja obróciłam się przodem do niego. Wzięłam jego twarz w dłonie i pocałowałam czule. Właściwie skoro i tak już nie mam bielizny…

***

Obudziłam się koło 12. Uniosłam głowę i rozejrzałam się po pokoju. Kierana w nim nie było. Ze względu na to, że byłam goła, poczułam chłód. Wtuliłam się w kołdrę.

Po raz drugi obudziłam się koło 12:15. Tym razem wstałam, ubrałam koszulę Kierana i wyszłam z pokoju. Stojąc u szczytu schodów zawołałam:

- Kieran?

- O! Wstałaś już! – usłyszałam.

- Tak. Co tam robisz?

- Śniadanio-obiad.

- Kanapki?

- Śniadanio-obiad powiedziałem!

- Czyli że ty… GOTUJESZ?

- Jeszcze nie, ale właśnie się do tego zabieram! Schodzisz już?

- Skoczę tylko do łazienki i schodzę.

O la la! Będzie gotował! Muszę to zobaczyć.

Po krótkim pobycie w łazience, wskoczyłam na chwilę do pokoju Kierana i zeszłam na dół. Zobaczyłam coś, czego bym się w życiu nie spodziewała.  Gibsy stał przy stole zastawionym miskami, miseczkami i różnymi składnikami. Gdzieś pomiędzy tym wszystkim leżała uciapana czymś kartka, która najwyraźniej zawierała przepis. Kieran wpatrywał się w nią intensywnie mrucząc pod nosem to, co na niej zapisano i wykonywał podawane czynności.

- 2 jajka… szklanka cukru…

- Co gotujesz?

- Niespodziewajkę. 

- Pomóc ci? – zaproponowałam, cmokając go w usta na dzień dobry.

- O nie, nie, nie. – odsunął mnie od siebie – Usiądź i patrz na mistrza kuchni.

Zajęłam miejsce przy stole i zapytałam:

- A to miały być całe jajka czy tylko żółtka?

- Co? – spojrzał na mnie przerażony, po czym przeniósł wzrok do miski – Eeee… - ze strachem w oczach błądził wzrokiem po kartce – no 2 jajka! Nie żółtka, jajka! Co mnie stresujesz?!

- Przepraszam. Już nic nie mówię. Kontynuuj. 

- No i co to teraz do tych jaj i cukru… - wrócił wzrokiem na kartkę – 4 garście mąki… - sypnął – a nie, 3 miały być, to tą jedną zabiorę – zanurzył dłoń w misce i chwycił część mikstury,  odsypując ją z powrotem do opakowania  –  ¾ proszku do pieczenia. – wsypał opakowanie –   Ale chwila… ale czego ¾ ? Opakowania? Łyżki? Szklanki? A dooobra.  Już i tak wsypałem. – podniósł wzrok i spojrzał na mnie – Stresujesz mnie trochę.

- Ja? Kieran, nie przejmuj się. Po tym jak  odłożyłeś garść mąki do opakowania, zmieszaną już z jajkiem i cukrem, jestem przekonana, że wiesz co robisz.

- Jak masz się nabijać to zamilcz. – zrobiłam ruch zasznurowania ust. – Anyway... Co dalej? Woda. Woda… teraz woda… 4/5 szklanki wody… Ale jak ja mam to do cholery odmierzyć?  - A z reeeesztą – machnął ręką – jak będzie cała szklanka to się nic nie stanie.  – zachichotałam. – Coś tu jest jeszcze napisane, ale nie mogę rozczytać. – podał mi kartkę.

– Teraz musisz to wymieszać. – odpowiedziałam. – No mieszaj, mieszaj!

-  No mieszam przecież! – odparł z pretensją, pochłonięty mieszaniem. – I co jeszcze…? – zabrał mi kartkę z przepisem –  Dodaj umieszaną wcześniej… Teraz się wkurzyłem! Przecież ja nic nie umieszałem, do chuja! Tu niby wcześniej miało być coś umieszane? Gdzie to napisano?

- Nie możesz tego teraz umieszać? – zaproponowałam.

- Nie, to miało odstać pół godzinki. – jego mina wyrażała zrezygnowanie.

- I co teraz?

- Aideen, ja… ugh…  to chyba nic z tego nie będzie… tzn. ja mogę jeszcze po próbować, ale…

W tym momencie dało się słyszeć dzwonek do drzwi.

- A kto to? – spojrzał na mnie zdezorientowany Gibsy.

- Wiesz… tak sobie myślałam nad tym jak gotujesz i…  jak wracałam z łazienki to zamówiłam pizzę. – uśmiechnęłam się przepraszająco.

***

Wieczorem w końcu znalazłam czas ( i siły), żeby spotkać się z Mattem. Tym razem nie była to już jednak kolacja (miał swoją szansę, pff), tylko mieszkanie przy George’s Road. Kiedy przekroczyłam próg, Matthiew prawie rzucił się na mnie:

- Aideen!  - kiedy mnie przytulał, ja stałam sztywno jak kłoda– Przepraszam, że wczoraj nie wypaliło! Tacy byliśmy z wujem zapracowani! Ale dzisiaj już jestem cały twój!

- Mogę usiąść?

-Jasne! – gestem zaprosił mnie na kanapę. – OCH! Nie masz już gipsu! – zauważył.

- Ta, zdjęli mi wczoraj. - niepewnie usiadłam w rogu sofy.

- To dlatego miała być ta kolacja? Ojej przepraszam, ja…

- Nie. – przerwałam mu – Nie dlatego.

- Aha, okej.  Chcesz coś do picia, słoneczko?

- Nie, dzięki. Możesz po prostu usiąść obok mnie?

Cholera. Nie spodziewałam się , że to będzie takie trudne. Nie mam pojęcia jak mam mu to powiedzieć.  Tym bardziej kiedy on tak na mnie patrzy…

- Co się dzieje? – spojrzał na mnie zatroskany – Jesteś taka poważna.

„Matt, przemyślałam wszystko i nie możemy być razem”

Melodramatyczne.

„Matt, jesteś kłamcą mam cię dość.”

To zbyt chamskie.

„Matt, nie chcę już z tobą być”

- Matt… ja… eee… - WEŹ SIĘ W GARŚĆ AIDEEN! – … Matt, to koniec.

- Jaki koniec? – spojrzał na mnie oniemiały.

 - To koniec z nami. Nie mogę już z tobą być. Nie chcę.

- CO?! – wpatrywał się we mnie, a ja nie wiedziałam co zrobić.

Nagle zerwał się z sofy:

- JAK TO NIE CHCESZ ZE MNĄ BYĆ? PO TYM WSZYSTKIM CO DLA CIEBIE… CO DLA WAS… ŻARTUJESZ SOBIE?!ZRYWASZ ZE MNĄ?! A ZARĘCZYNY?

- Matt, nie rób ze mnie i z siebie idioty, oboje wiemy, że nie jesteśmy zaręczeni.

 - JA, JA, JA SIĘ DLA CIEBIE POŚWIĘCAŁEM, JA SIĘ NARAŻAŁEM…

Też wstałam i próbowałam go uspokoić:

- No nie przesadzaj, brzmisz jakbym cię wysłała na wojnę.

- JA PRZEZ CIEBIE ICH BRONIŁEM, JA… JA NIE WIERZĘ.

- Matt, proszę cię, na pewno domyślałeś się, że to się tak skończy.

- POWINNAŚ BYĆ MI WDZIĘCZNA ZA TO CO ZROBIŁEM.

- I jestem ,ale…

Matt zdawał się mnie nie słuchać.

- BEZE MNIE WSZYSCY SIEDZIELIBYŚCIE W WIĘZIENIU! WSZYSCY. NIE BĘDĘ WAS JUŻ OSŁANIAŁ! NIE BĘDĘ! I BĘDZIECIE MIELI SZCZĘŚCIE JEŚLI NIE BĘDĘ NA WAS POLOWAŁ! PAMIĘTAJ, AX, JA WIEM DUŻO!

- Grozisz nam?

-MOŻE! WIEM RÓŻNE RZECZY, KTÓRYMI RÓŻNI LUDZIE MOGĄ SIĘ ZAINTERESOWAĆ!

- Rozumiem, że jesteś zły, ale lepiej żebyś się nad tym zastanowił.

- NIE BĘDZIESZ MI JUŻ MÓWIŁA CO MAM ROBIĆ. NIE BĘDZIESZ MNĄ POMIATAŁA!

- Matt, o co ci teraz…

-WIEM, CO ROBIŁAŚ ZA MOIMI PLECAMI, NIE JESTEM IDIOTĄ.ALE JA CIĘ KOCHAM, WIESZ? I BYŁEM NA TYLE ZAŚLEPIONY.. .TAKI ZAŚLEPIONY…  SAM SIĘ DZIWIĘ JAK MOGŁEM UDAWAĆ, ŻE NIE WIDZĘ JAK SIĘ KURWISZ Z TYM TWOIM PSYCHOLEM! ALE NAJWYRAŹNIEJ NIE BYŁ NA TYLE DOBRY, ŻEBY Z NIM BYĆ, CO?

Nie wytrzymałam.

Uderzyłam go w twarz.

A on mi oddał.

Wyszłam. 

.